Laat de natuur spreken
Groene bergen waar je ook kijkt. Fruitbomen die de geur van vers fruit verspreiden. Een licht briesje trekt over de infinity pool. Genieten is hier heel gemakkelijk.
Welkom bij Villa Foia Vella
Oase van ontspanning
Villa Foia Vella is rust, ontspanning en zorgeloos genieten. Midden in de natuur, een groen paradijs. Geniet van de natuurlijke schoonheid rond deze twee hectare grote oude olijfgaard – de vogels, de bloemen, de bomen, de bergen en natuurlijk de zon. Om een rustige sfeer te kunnen garanderen, verwelkomt B&B Villa Foia Vella gasten vanaf 18 jaar.
'Foia Vella' is Valenciaans voor ‘oude gaard’. Dit is vruchtbare rode grond met geschiedenis. Met 3007 jaar oude olijfbomen. Met muurschilderingen die laten zien dat mensen hier al zeker 8000 jaar in harmonie met de natuur leven. Die overweldigende natuur nodigt uit om pas op de plaats te maken en de dagelijkse beslommeringen achter je te laten. Ervaar de kracht van puur natuur. Villa Foia Vella is een plek om te zijn en te verbinden: met jezelf, met de natuur en met elkaar. Als mooi voorbeeld vind je onderaan een inspirerende en ontroerende column van Tatum Dagelet uit de Linda. Ze schreef deze na een bezoek met haar zus en vader aan Villa Foia Vella.
Villa Foia Vella is geïnspireerd raken en nieuwe inzichten opdoen. Een kleinschalige retreat waar je, als je wil, aan de slag kunt met je persoonlijke ontwikkeling en levenspad. Van yoga en meditatie tot leven- en loopbaancoaching. Samen denken we na over gebaande en nieuwe paden, over kansen en uitdagingen, over grote en kleine levensvragen. Je zult zien dat deze oude, wijze en vruchtbare grond tot nieuwe inspiratie leidt.
Boek je kamer en ervaar het genot van rust en puur natuur.
‘INEENS DRONG HET TOT ME DOOR: IK HEB GEEN MOEDER MEER, EN IK WIL MIJN VADER ZO LANG MOGELIJK DICHTBIJ ME HOUDEN’
Een bijzondere ervaring, gezien het ruim veertig jaar geleden was dat we zo met z’n drieën op vakantie gingen.
Ik dacht terug aan de vakanties met mijn vader van vroeger: waar we ook waren, hij legde altijd makkelijk contact met mensen en probeerde ook voor ons nieuwe vrienden te vinden. Meestal schaamde ik me kapot wanneer hij andere kinderen aansprak en vroeg of ze met mij wilden spelen, maar het werkte: elke vakantie had ik genoeg speelvrienden.
Dit bracht me op het idee dat hij deze vakantie maar eens een leuk vriendje voor me moest vinden. In mijn fantasieën sloeg ik door. Hoe mooi zou het zijn als mijn vader mijn toekomstige levenspartner nog leert kennen, of zelfs uitzoekt? Hij zou dé perfecte persoon zijn om me nog even snel uit te huwelijken. Dus ik gaf hem de opdracht: vind een geschikte vent voor me tijdens ons reisje. Iemand met een huis in Spanje, ik zag het al helemaal zitten.
We vlogen naar Valencia en maakten vervolgens een anderhalf uur durende rit de bergen in. Daar, verscholen in een groene vallei tussen imposante bergpieken, lag de B&B. Bij aankomst werden we warm verwelkomd door de eigenaren, mijn vader barstte in tranen uit. Later vertelde hij dat het voelde alsof hij bij de hemelpoort was aangekomen. De daaropvolgende acht dagen waren ook hemels. Op deze idyllische plek waren de enige geluiden het gezang van vogels, het geruis van de bomen en het zachte gezoem van bijen.
Volop genoten we van de rust en schoonheid om ons heen. We lazen boeken aan het zwembad en voerden diepgaande gesprekken. Mijn vader las fragmenten voor uit zijn oude dagboeken, waardoor mijn zus en ik beter begrepen waarom hij er, na de scheiding van onze moeder, niet altijd zo voor ons kon zijn zoals hij had gewild.
Verderop in de vallei stond een olijfboom, al meer dan duizend jaar stevig geworteld in de grond. De oude wijze boom had stormen doorstaan, droogtes overleefd en was blijven groeien en bloeien. Op deze plek werd onze nietigheid en tegelijkertijd de grootsheid van het leven zo tastbaar. Mijn zus en ik klampten ons vast aan de boom, misschien zoals we ons ook wilden vastklampen aan onze vader.
Tijdens een uitstapje naar de kust was de zee was nog koud en wild, maar dat weerhield mijn vader er niet van om een stuk te zwemmen. Ik bleef hem nauwlettend in de gaten houden, bang om hem uit het oog te verliezen. Op dat moment drong het tot me door: ik heb geen moeder meer, en ik wil mijn vader zo lang mogelijk dichtbij me houden.
De stiltes, de oude wijze olijfboom, een vader die dagboekfragmenten voorlas: alles voelde magisch en helend. Dat ik na die acht dagen geen nieuw speelvriendje had gevonden en niet vertrok met mijn toekomstige levenspartner, boeide niet. Wat er echt toe deed, was dat ik vertrok met nieuwe mooie herinneringen en het besef dat we als familie moeilijke tijden hebben doorgemaakt en verliezen hebben geleden. Maar ondanks alles zijn we blijven staan, blijven groeien en hebben we onze wortels nog dieper in de grond verankerd. Net als de oude, wijze olijfboom.
"Bij het betreden van de eeuwenoude deuren ontwaak je in een paradijs. Wat een rust, zaligheid en verwennerij is hier te vinden! Ik heb genoten van iedere minuut van mijn verblijf."
Nature calls...
